توی صف بودم که بلندگو این آهنگ را پخش کرد. سکوت کمی حاصل شد و زمزمه ها آغاز شد. بعضی ها روی به بی خیالی نهاده بودند اما نمی شد نشنید، طنین بلندی داشت و ضرب آهنگ پر هیاهویی و جملات و مصرع های که هرکدام داستانی داشت در دل، چه می شد کرد در آن هیاهو جز نگاهی به آسمان ...
کارهای آقای افتخاری را معمولاً دوست می دارم.
آهنگ صیاد که یه چیز دیگست . . .